Nog in 2015 kruisen we de evenaar en landen we na 4,5 uur vliegen in Lima. Met ons hostel in een gezellig straatje vol restaurants en barretjes voelt het meteen als een warm ontvangst. De volgende dagen ontdekken we meer van Lima. Het historische centrum met haar imposante kerk en gebouwen is prachtig, en de hippe wijken Barranco en Miraflores zijn heerlijk om doorheen te struinen met leuke koffiebarretjes en vintage winkeltjes. Alles is nog volop in de kerstsferen, en we genieten van het Peruaanse vermaak aan het strand en in een stadspark dat met fonteinen, muziek en lichten net de Winter Efeling lijkt.

Vanuit Lima reizen we zuidelijker om 2016 in te luiden in Huacachina, een idyllische oase midden in de woestijn. Vroeger voor de Peruaanse elite, nu vooral een backpackers paradise. Met een groep andere reizigers gaan we naar Huaca-fucking-China, een bar aan het water, om 6 uur later dan in Nederland te proosten op het nieuwe jaar. We dansen tot in de vroege uurtjes, en de volgende dag doen we dan ook niet zoveel. Des te meer actie en adrenaline krijgen we de volgende dag als we een tour boeken om te gaan buggy rijden en sandboarden op de immens grote zandduinen. We gillen als we in de buggy over de duinen racen, en nog even iets harder als we staand, zittend en liggend de duinen afglijden op een sandboard. Echt super cool! Alles onder het zand natuurlijk, maar dat geeft even niets. Na een klim op een andere zandduin is het heerlijk uitrusten met de zon die ondergaat en de lampjes die de oase verlichten.

De westkust van Peru heeft ons nog meer te bieden. Op een uur rijden van Huacachina ligt het natuurreservaat Paracas met de Ballesta eilanden, ook wel klein Galapagos genoemd. Vanuit de boot spotten we zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en honderden zeevogels die het gebied hebben overgenomen en zorgen voor business. Nu voor de toeristenindustrie, vroeger voor de landbouw. Er ligt zoveel vogelpoep (guano) dat het vroeger een serieuze gouden business was en één van Peru’s belangrijkst exportproducten. Je begrijp het, het ruikt lekker tijdens onze tocht langs de rotsformaties.

De zandduinen ruilen we in voor nog meer droogte in Nasca, dat bekend staand om haar geogliefen. In de avond gaan we naar een interessante lezing over de lijnen, vlakken en dierfiguren in de woestijn die vermoedelijk tussen de 1e en 6e eeuw zijn gemaakt door de Nasca-Indianen. Meerdere theorieën rondom water, religie en astronomie zorgen ervoor dat de Nasca-lijnen nog steeds in mysterie zijn gehuld. Eigenlijk zijn ze alleen goed te zien met een vliegtuigje vanuit de lucht, maar omdat we toch aan ons budget moeten denken, maken we onze eigen tour. Met lokale bussen stoppen we bij twee uitzichttorens om vanuit hier ook een aantal figuren te kunnen zien. We genieten vervolgens nog even bewust van de hitte, terwijl we op nu.nl Nederlanders op de straten zien schaatsen en voordat we zelf ook richting de kou in het Andes-gebergte trekken.