1 onvergetelijke ervaring. 686 dagen. 25 landen. 4 continenten. 28 pagina’s vol stempels. 4 dagen gemiddeld op één plek. 45 vluchten. 132.873km gereisd. 2 jaarwisselingen. 3 maanden vrijwilligerswerk. 193 hotelkamers, 1 studio en 1 boomhut. Ontelbaar bijzondere ontmoetingen. Heel veel mooie zonsondergangen. Tientallen verschillende biermerken. Duizenden foto’s. 500GB aan filmmateriaal. 79 blogs. 27 scooters. 20 nachtbussen/treinen. Onnoemelijk veel kilometers gelopen. Hoogste punt op 5416m. 7 x bed bugs en 5 x voedselvergiftiging voor Bram; 1 x bed bugs en 7 x voedselvergiftiging voor Brenda. Zeker 5 bijna-doodervaringen. 0 verkeersongelukken. Ontzettend veel verwondering en geluksmomenten. 1 onbekende toekomst.   

Het besef dat we niet naar onze volgende bestemming, maar terug naar Néderland vliegen wil nog niet helemaal doordringen als we in het vliegtuig van Oman Air stappen. In Muscat hebben we een overstap en gaan we ditmaal aan boord van een KLM-toestel, waar we in het Nederlands welkom worden geheten. Best gek na 45 vluchten! We krijgen een lekker flesje wijn en een oer-Hollands broodje kaas geserveerd die ons goed doen smaken. Helaas staat er nog een technische stop op het programma in Damman, Saudi Arabië, waar alcohol ten strengste verboden is. Daar gaat ons tweede flesje wijn… En ook het videoscherm, dat op zwart gaat. Er zit niets anders op dan te wachten tot we weer in de lucht zitten, zo’n 2 uur later. Het is dan inmiddels midden in de nacht en we krijgen wéér eten aangeboden. Zo blijven er na het afkijken van de film en twee flesjes wijn nog maar 3 uur over om te slapen, voordat we landen op Schiphol. De spanning stijgt… Met een prachtige zonsopkomst door het raam landen we veilig en wel op de Polderbaan en beginnen de kriebels te komen. We frissen ons nog even op en lopen dan door de deuren… Wauuuwww wat een verrassing!! Een heel welkomstcomité met spandoeken; ouders, broers, en vriendinnen die ons op staan te wachten. Echt zo’n fantastisch welkom! Een emotioneel moment, waarbij we vooral blijdschap voelen om iedereen weer in de armen te slaan.

Die middag heeft Brenda’s moeder de familie in Oudenbosch uitgenodigd, en praten we onder het genot van een biertje na over ons reisavontuur. Op het ene moment lijkt het of we jaren zijn weggeweest omdat we zo ontzettend veel hebben meegemaakt, maar op andere momenten lijkt het juist veel korter omdat veel dingen hier in Nederland nog precies hetzelfde zijn gebleven. Daar stonden we dan in oktober 2015 in alle vroegte op Brussel Airport te wachten tot het avontuur zou gaan beginnen: een reis rond de wereld zonder retourticket naar Nederland. In Midden-Amerika waagden we ons aan de Spaanse taal om de eerste maanden in landen als Guatemala en Cuba onze weg te vinden. Een mix van natuur en cultuur zorgde voor een geweldig begin dat meteen naar meer smaakte. Met een vlucht naar Peru startte onze verkenning van het Zuid-Amerikaanse continent. De uitgestrekte landschappen, imposante architectuur, en kleurrijke klederdracht… er was zoveel te zien en beleven. Zelfs zoveel dat we gemakkelijk nog maanden, misschien wel jaren door dit continent zouden kunnen reizen. Maar de beste reistijd voor Nieuw-Zeeland, dat hoog op ons lijstje stond, zijn de maanden maart en april, dus vlogen we door naar de andere kant van de wereld.

We werden verliefd op Nieuw-Zeeland en hebben genoten van de vrijheid om zelf met een campervan rond te rijden, zo ook aan de oostkust van Australië. We vlogen door naar Indonesië, waar we later nog tweemaal zouden terugkeren. Dit is meteen het land waar we het langste zijn geweest, bijna zes maanden, inclusief drie maanden vrijwilligerswerk waar Brenda zich heeft ingezet voor de ondervoedingsproblematiek in het oosten van Bali. Hierdoor kregen we nog meer begrip en bewondering voor mensen die zich moeten redden met heel weinig. De exotische geuren, intense kleuren, smaakvol eten en rijke culturen zorgden ervoor dat we vele maanden langer in Azië bleven hangen dan dat we in eerste instantie hadden gedacht. Het reizen werkte verslavend en we genoten volop van alles wat de wereld ons te bieden heeft. Zo werden landen als Nepal (waar we twee weken door de Himalaya’s trokken) en de Filipijnen (waar we van het ene tropische eiland naar het andere zeilden) in het rijtje met bestemmingen toegevoegd. Maar zo nu en dan dachten we ook terug aan Nederland en dan waren het vooral familie en vrienden die we misten. In bijna twee jaar tijd is er stiekem toch een hoop veranderd; er zijn huizen gekocht, bruiloften gevierd en baby’s geboren. Dit was voor ons dan ook de belangrijkste reden om weer huiswaarts te keren. Om de overgang niet té groot te maken, boekten we een ticket voor eind augustus zodat we het zonnetje mee konden nemen voor een mooie nazomer in Nederland. De eerste twee weken sinds we terug zijn, is dit in ieder geval aardig gelukt en hebben we op het Zeeuwse strand zelfs nog aan ons kleurtje gewerkt 😊

Dit is ‘m dan, de laatste terugblik op de reis van ons leven. We hebben er schandalig van genoten en zijn blij dat alles zo goed verlopen is. De afwisseling, het avontuur, de spontaniteit, ontmoetingen, schoonheid en vrijheid; alles bij elkaar heeft voor heel veel geluksmomenten gezorgd. Geluk die niet in geld of spullen uit te drukken is en die “ze ons niet meer afpakken”, krijgen we ook van veel mensen te horen. Ons referentiekader is enorm vergroot. Het leven in veel landen in de wereld is niet te vergelijken met dat in Nederland. Een land waar alles goed en netjes geregeld is; van infrastructuur tot afvalverwerking en van onderwijs tot gezondheidszorg. Die geroeste bus is nog lang niet afgeschreven en die wc kan je heus wel zelf doorspoelen met een bakje water. Zo weten heel veel mensen zich op een creatieve manier te redden en streeft iedereen op de wereld naar dezelfde doelen: liefde en geborgenheid, veiligheid, en een beetje lol. En het bijzondere hiervan? De mensen die het minste hebben, zijn het meest vrijgevig en gastvrij!

We hebben ook ervaren dat de meeste plekken hartstikke veilig zijn, ondanks nieuwsberichten of (gedateerde) overheidsadviezen. Je kunt namelijk nog zoveel uitzoeken over een land of bepaalde plek, maar je weet pas écht hoe het is als je er zelf bent geweest. De mooiste plekken hebben we niet gevonden door een reisgids, maar door spontane acties en er zelf op uit te gaan. Het liefst op de scooter. We kunnen wel zeggen dat we na 22,5 maand goed op elkaar zijn ingespeeld en handig zijn geworden in het plannen en organiseren van al onze reisavonturen zoals vervoer, geld (besparen), slaapplaats, eten, bezienswaardigheden, activiteiten, en ga zo maar door. Overdag waren we bezig met wat we op dát moment deden, en ’s avonds keken we terug of blikten we vooruit naar wat komen zou gaan. En altijd wisten we: de volgende dag gaan we iets doen wat we nog niet eerder hebben gedaan. Dit ritme van reizen moeten we nu inruilen voor een nieuw ritme. Maar alles op z’n tijd. We doen het rustig aan, want het is namelijk wel echt wennen. De manier van leven met drukke agenda’s wordt een nieuwe uitdaging die we, gekleurd door onze wereldreis, op eigen wijze weer aan zullen gaan. Gelukkig hebben we een schat aan ervaring opgedaan en onze backpacks gevuld met souvenirs en herinneringen, waar we voorlopig nog lange tijd op kunnen teren.

En voor iedereen die nog twijfelt om ook op reis te gaan: “Never try, never know!”